ISO 11079:2007specifies methods and strategies for assessing the thermal stress associated with exposure to cold environments. These methods apply to continuous, intermittent as well as occasional exposure and type of work, indoors and outdoors. ISO 11079-2007【iso 国际标准全文下载】. 下载积分： 5000. 内容提示： Reference numberISO 11079:2007 (E)© ISO 2007 INTERNATIONAL STANDARD ISO11079First edition2007-12-15Ergonomics of the thermal environment — Determination and interpretation of cold stress when using required clothing insulation (IREQ) and local cooling PN-EN 1176-7:2020-09 Wyposażenie placów zabaw i nawierzchnie. Część 7: Wytyczne dotyczące montażu, kontroli, konserwacji i eksploatacji. PN-EN 1176-10:2009 Wyposażenie placów zabaw i nawierzchnie. Część 10: Dodatkowe wymagania bezpieczeństwa i metody badań całkowicie obudowanych urządzeń do zabawy. PN-EN 1176-11:2014-11 PN-EN ISO 11079:2008 Ergonomia środowiska termicznego. Wyznaczanie i interpretacja stresu termicznego wynikającego z ekspozycji na środowisko zimne z uwzględnieniem wymaganej izolacyjności cieplnej odzieży (IREQ) oraz wpływu wychłodzenia miejscowego (oryg.). Buy ISO 11079:2007 Ergonomics of the thermal environment Determination and interpretation of cold stress when using required clothing insulation (IREQ) and local cooling effects from SAI Global buy pn en iso 1179-2 : 2014 connections for general use and fluid power - ports and stud ends with iso 228-1 threads with elastomeric or metal-to-metal sealing - part 2: heavy-duty (s series) and light-duty (l series) stud ends with elastomeric sealing (type e) (iso 1179-2:2013) from sai global . Anna BOGDAN Celem projektantów i wykonawców instalacji wentylacyjno-klimatyzacyjnych powinno być dążenie do tworzenia środowiska komfortowego cieplnie dla użytkowników. W rzeczywistości jednak zmiany wprowadzane już na etapie zagospodarowania pomieszczeń i lokalizacji stanowisk pracy mogą powodować, że nie dla każdego pracownika środowisko cieplne będzie komfortowe. Z tej przyczyny warto jest przeprowadzić badania środowiska cieplnego w pomieszczeniach i na podstawie ich wyników dokonać niezbędnych zmian, które spowodują zmniejszenie dyskomfortu lub też obciążenia cieplnego pracowników. Metody pomiaru mikroklimatu w pomieszczeniach przedstawione są w następujących normach: PN-EN ISO 7730:2006 Ergonomia środowiska termicznego. Analityczne wyznaczanie i interpretacja komfortu termicznego z zastosowaniem obliczania wskaźników PMV i PPD oraz kryteriów lokalnego komfortu termicznego (oryg.), PN-EN 27243:2005 Środowiska gorące. Wyznaczanie obciążenia termicznego działającego na człowieka podczas pracy, oparte na wskaźniku WBGT, PN-EN ISO 11079:2008 Ergonomia środowiska termicznego. Wyznaczanie i interpretacja stresu termicznego wynikającego z ekspozycji na środowisko zimne z uwzględnieniem wymaganej izolacyjności cieplnej odzieży (IREQ) oraz wpływu wychłodzenia miejscowego (oryg.), PN-EN ISO 7726:2002 Ergonomia środowiska termicznego. Przyrządy do pomiaru wielkości fi zycznych (oryg.). Wszystkie te normy mają na celu ocenę wymiany ciepła między człowiekiem i otoczeniem, a w konsekwencji sprawdzenie ryzyka wystąpienia dyskomfortu lub stresu (obciążenia) cieplnego. W niniejszym artykule przybliżono metody prowadzenia pomiarów, a także szczegółowo opisano wymagania, jakie powinna spełniać aparatura pomiarowa stosowana w tego rodzaju badaniach. Metody prowadzenia pomiarów Ogólnie ocena wpływu mikroklimatu na organizm człowieka realizowana jest w ramach 3 etapów: Wizja lokalna, przygotowanie do badań, wyznaczenie punktów pomiarowych, ustalenie chronometrażu ekspozycji pracowników na zmienne warunki środowiska termicznego itp. Pomiar parametrów środowiska termicznego, ocena elementów indywidualnych pracowników, tj. tempa metabolizmu oraz izolacyjności cieplnej odzieży. Określenie wartości wskaźnika odpowiedniego dla danego rodzaju środowiska termicznego oraz porównanie tej wartości z wartościami dopuszczalnymi określonymi w normie. W zależności od rodzaju środowiska cieplnego występującego w pomieszczeniu należy pamiętać, że w poszczególnych przestrzeniach w pomieszczeniu parametry środowiska cieplnego mogą się różnić, w zależności od usytuowania stanowiska pracy wobec okien i przegród wewnętrznych i zewnętrznych, lokalizacji nawiewników lub też innych elementów mających wpływ na środowisko cieplne (grzejniki, belki chłodzące itp.). Z tej przyczyny bardzo istotne jest poprawne zlokalizowanie punktów pomiarowych. Jednocześnie środowisko cieplne, szczególnie gorące, może zmieniać się również wraz z wysokością pomieszczenia. Z tej przyczyny, aby w sposób reprezentatywny ocenić jego wpływ na organizm człowieka, należy pomiary prowadzić jednocześnie na 3 wysokościach reprezentujących głowę, klatkę piersiową i stopy siedzącego lub stojącego człowieka, a następnie należy uwzględnić współczynniki wagowe do obliczania wartości średnich (tab. 1.). W przypadku zmiany miejsca przebywania pracownika w czasie pracy, pomiary wszystkich parametrów powinno się przeprowadzić we wszystkich środowiskach, w których przebywa pracownik. Jeżeli jest taka możliwość, aparatura pomiarowa powinna towarzyszyć pracownikowi i analiza powinna obejmować również okresy przejściowe przemieszczania się pracownika miedzy pomieszczeniami. W przypadku, gdy niemożliwe jest wykonanie pomiarów dokładnie w miejscu pracy, należy umieścić czujniki w takich miejscach, by symulowana wymiana ciepła była taka sama jakiej podlegałby człowiek. W zależności od rodzaju środowiska cieplnego oddziaływującego na organizm człowieka, należy obliczyć odpowiednie wskaźniki i porównać uzyskaną wartość z wartościami dopuszczalnymi. W przypadku środowiska umiarkowanego zgodnie z normą PN-EN ISO 7730:2006 Ergonomia środowiska termicznego. Analityczne wyznaczanie i interpretacja komfortu termicznego z zastosowaniem obliczania wskaźników PMV i PPD oraz kryteriów lokalnego komfortu termicznego (oryg) do oceny komfortu cieplnego całego ciała stosowane są wskaźniki PMV i PPD, natomiast do wystąpienia ryzyka dyskomfortu miejscowego – wskaźniki PD i DR. Jednocześnie, oprócz badań parametrów mikroklimatu należy przeprowadzić ocenę tempa metabolizmu oraz izolacyj ności cieplnej odzieży. W każdej z norm znajdują się odpowiednie tabele pomagające w oszacowaniu zarówno ilości ciepła produkowanego przez organizm jak i przenikającego przez odzież. Obliczone wartości odpowiednich wskaźników należy porównać z wartościami dopuszczalnymi przedstawionymi w odpowiednich normach. W przypadku dyskomfortu miejscowego – obliczone wartości chwilowe należy wstawić do odpowiedniego wzoru i przeanalizować czy w ciągu całego dnia (8 godzin) wystąpił dyskomfort miejscowy. Dopuszczalne wartości dyskomfortu ogólnego miejscowego zamieszczono w tabeli 2. Korzystając z tabeli 2. należy pamiętać, że kategoria A są to pomieszczenia o szczególnie wysokich wymaganiach odnośnie środowiska termicznego (np. szpitale, przedszkola), kategoria B – pomieszczenia biurowe, kategoria C – pomieszczenia biurowe o obniżonym standardzie. W przypadku wystąpienia dyskomfortu ogólnego lub miejscowego, na podstawie wyników badań można określić przyczynę i podać konkretne rozwiązania poprawiające warunki środowiska pracy, np. obniżenie temperatury powietrza w okresie lata lub też obniżenie prędkości powietrza zimą, zastosowania przysłon zaciemniających okna itp. Aparatura pomiarowa Wymagania odnośnie aparatury pomiarowej stosowanej do badań przedstawione są w normie PN-EN ISO 7726:2002 Ergonomia środowiska termicznego. Przyrządy do pomiaru wielkości fi zycznych (oryg.). Zakres normy obejmuje następujące parametry mikroklimatu wewnętrznego: temperatura powietrza, średnia temperatura promieniowania oraz temperatura promieniowania powierzchni, bezwzględna wilgotność powietrza, temperatura powietrza, prędkość powietrza, temperatura operacyjna. W zależności od tego, jakiego rodzaju planowane są badania, tj. czy na stanowisku pracy występuje środowisko zimne lub gorące czy też środowisko umiarkowane, wprowadzono w normie dwie klasy wymagań dotyczących aparatury pomiarowej – klasa C dotycząca środowiska umiarkowanego i badań związanych z komfortem cieplnym oraz klasa S – badania w środowisku gorącym lub zimnym – występowanie stresu cieplnego. Temperatura powietrza (...) Średnia temperatura promieniowania (...) Wilgotność bezwzględna i względna (...) Prędkość przepływu powietrza (...) Temperatura operacyjna (...) Podsumowanie Na odczucie komfortu pracownika wpływa zbiorcza kombinacja wrażeń wizualnych, słuchowych, namacalnych i cieplnych, jakie pojawiają się w danym środowisku, które wynikają ze zmian w zakresie następujących warunków: temperatura otaczającego powietrza, temperatura promieniowania otaczających powierzchni, wilgotność i prędkość powietrza, zapachy, ilość kurzu, walory estetyczne, natężenie hałasu, oświetlenie. Z przytoczonych parametrów jedynie pierwsze cztery wpływają na komfort cieplny człowieka, który zależy w dużym stopniu również od metabolizmu człowieka, aktywności oraz indywidualnej zdolności do przystosowania się do zmian. Pomimo, że człowiek ma zdolność adaptacji do bardzo zmiennych i niekorzystnych warunków klimatycznych, efektywność pracowników wykonywujących określone zadania zależy w dużej mierze od warunków środowiska, w którym przebywają. Zapewnienie pracownikom poczucia komfortu cieplnego poprzez dobór i regulację odpowiednich parametrów środowiska pracy przekłada się m. in na: zwiększenie stopnia skupienia nad wykonywanym zadaniem, zmieszenie ilości popełnianych błędów, zwiększenie wydajności i jakości produktów i usług, ograniczenie ilości nieobecności w pracy wynikających z chorób, ograniczenie ilości wypadków przy pracy i innych zagrożeń zdrowotnych (jak np. chorób układu oddechowego). Z tej przyczyny warto jest dążyć, aby środowisko zamknięte, w którym przebywa się często nawet 90% czasu było komfortowe i zgodne z preferencjami każdego użytkownika. Publikacja przygotowana w ramach projektu nr NR04-0018-10 finansowanego w latach 2011÷2014 przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju. Warunki pracyBhp w środowisku pracy 29 grudnia 2009 Pytanie: Pytanie: Czym jest wskaźnik siły chłodzącej powietrza? W jaki sposób go obliczyć? Odpowiedź: Wskaźnik WCI służy do obliczania miejscowego działania zimnego środowiska termicznego na organizm ludzki (np. twarz, ręce). Przy pomocy empirycznego wskaźnika siły chłodzącej powietrza WCI (z ang. wind-chill index) jest obliczany tzw. zimny stres miejscowy mogący powodować np. odmrożenia. Miejscowe działanie zimnego środowiska termicznego należy oceniać za pomocą wskaźnika siły chłodzącej powietrza WCI wyrażonego w kilokaloriach na metr kwadratowy i godzinę. Wytyczne dotyczące pomiarów Normą, przedstawiającą wytyczne dotyczące wymaganych pomiarów, obliczenia oraz określania wartości granicznych WCI jest PN-EN ISO 11079:2008. „Ergonomia środowiska termicznego. Wyznaczanie i interpretacja stresu termicznego wynikającego z ekspozycji na środowisko zimne z uwzględnieniem wymaganej izolacyjności cieplnej odzieży (IREQ) oraz wpływu wychłodzenia miejscowego”. Norma ta zastąpiła wycofaną w czerwcu 2008r. normę PN-N-08009:1987. „Ergonomia. Środowiska zimne. Metoda oceny ujemnego obciążenia termicznego oparta na wskaźnikach WCI i IREQ”. Obliczanie wartości wskaźnika WCI Obliczenie wartości wskaźnika obywa się na podstawie pomiarów temperatury i prędkości powietrza. W pierwszej kolejności dokonuje się pomiarów temperatury powietrza i prędkości ruchu powietrza bezpośrednio na stanowisku pracy. Następnie wyniki pomiarów są uśredniane dla sumarycznego czasu przeprowadzanych pomiarów i podstawiane do wzoru. Końcową czynnością jest porównanie uzyskanych wyników z wartościami zamieszczonymi w normie. Zgodnie z powyższą normą wskaźnik oblicza się wg wzoru: WCI = (10,45 + 10√ Var - Var) x (33 - ta) gdzie: WCI - wskaźnik siły chłodzącej wiatru, w kcal/m2h, Var - prędkość ruchu powietrza, w m/s, ta - temperatura powietrza, w °C. Szacowanie stopnia ryzyka odmrożeń Wielkość wskaźnika pozwala oszacować stopień ryzyka odmrożeń poszczególnych części ciała. Zgodnie z zapisami w normie ryzyko to jest duże, gdy WCI jest większe lub równe 2000 kcal/m2h. W takiej sytuacji ekspozycja na zimno jest bezwzględnie zabroniona. Jeżeli obliczony wskaźnik jest mniejszy od 2000 kcal/m2h, ale większy lub równy 1200 kcal/m2h (1200 ≤ WCI < 2000), ryzyko jest średnie, a dozwolony czas przebywania w takich warunkach musi być skrócony zgodnie z zapisami w normie i wynosi on w zależności od wielkości wskaźnika siły chłodzącej od 5 do 25 min. Ekspozycja ciągła jest dopuszczalna, gdy WCI < 1200 kcal/m2h, czyli występuje małe ryzyko odmrożenia. Inaczej mówiąc w ciągu 8-godzinnego dobowego wymiaru czasu pracy dopuszczalne wartości wskaźnika WCI nie mogą przekraczać 1200 kcal*m-2*h-1. Należy pamiętać, że bez sięgnięcia do normy, posiadania odpowiednich przyrządów pomiarowych (termometr, anemometr) nie ma możliwości obliczenia wskaźnika WCI na stanowisku pracy. Podstawa prawna rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 listopada 2002 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy ( z 2002 r. nr 217, poz. 1833) Autor: Lesław Zieliński były główny inżynier zarządzania bezpieczeństwem pracy, rejestrowany audytor pomocniczy SZBP wg ISRS Autor: Lesław ZielińskiOd 1997 roku zajmuje się tematyką oceny ryzyka zawodowego, zarządzania bhp, pracy służby bhp. Były główny inżynier zarządzania bezpieczeństwem pracy w KGHM Polska Miedź SA - O/ZG ”Lubin” . Rejestrowany audytor pomocniczy SZBP wg ISRS. Autor wielu opracowań kart oceny ryzyka zawodowego, instrukcji i programów szkoleń bhp dla różnych stanowisk pracy w przemyśle i usługach. Prowadzi szkolenia otwarte oraz dedykowane z zagadnień bhp. Pomiary mikroklimatu umiarkowanego, gorącego i zimnego na stanowiskach pracy Pomiary mikroklimatu na stanowiskach pracy, w zależności od rodzaju środowiska termicznego, dzielą się na trzy rodzaje badań. Pierwszym rodzajem pomiarów jest pomiar mikroklimatu umiarkowanego, który realizowany jest dla środowisk o standardowych właściwościach termicznych. Kolejnym rodzajem pomiaru jest pomiar mikroklimatu gorącego. Ten rodzaj pomiarów najczęściej wykonuje się w środowiskach gorących takich jak huty, odlewnie oraz piekarnie. Ostatnim rodzajem pomiarów jest pomiar mikroklimatu zimnego, który należy wykonywać dla środowisk, gdzie temperatura powietrza jest niższa niż 10 Pomiary najczęściej realizuje się w chłodniach oraz przestrzeniach otwartych w sezonie zimowym. Pomiary realizowane są wg normy PN-EN ISO 7730:2006 dla mikroklimatu umiarkowanego, PN-EN ISO 7243:2018-01 dla mikroklimatu gorącego oraz PN-EN ISO 11079:2008 w przypadku mikroklimatu zimnego. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, każde stanowisko pracy, które narażone jest na wysoką temperaturę, należy objąć pomiarem mikroklimatu gorącego. W przypadku gdy wartość temperatury powietrza jest niższa niż 10 , wilgotność powietrza jest większa niż 5%, a ruch powietrza jest większy od 0,1 m/s, należy przeprowadzić pomiary mikroklimatu zimnego. Pomiary realizowane są przy użyciu wzorcowanego wyposażenia. Laboratorium Silesia Lab podczas pomiarów wszystkich rodzajów mikroklimatu tj. mikroklimatu umiarkowanego, mikroklimatu gorącego oraz mikroklimatu zimnego korzysta z miernika mikroklimatu typu EHA MM203 produkcji EKOHIGIENA, posiadającego zestaw trzech sond, umożliwiający jednoczesny pomiar mikroklimatu na trzech poziomach. Wyposażenie jest wzorcowane w akredytowanych laboratoriach wzorcujących. Końcowym etapem pomiarów mikroklimatu umiarkowanego, gorącego oraz zimnego, jest sprawozdanie, w którym zamieszczone są wyniki badań. Mikroklimat umiarkowany definiowany jest przez wskaźniki PMV i PPD. Mikroklimat gorący definiowany jest przez wskaźnik WBGTeff. W przypadku mikroklimatu zimnego wyznaczane są wskaźniki IREQminimal, IREQneutral oraz twc. Pomiary objęte zakresem akredytacji nr AB 1648.

pn en iso 11079 2008